Historie

Kort na de Eerste Wereldoorlog bracht de Brunssumse familie Capelle het voetbal in Eys. Al snel was het spel populair bij een groepje jongens, dat met een varkensblaas ging voetballen op een weiland bij het gehucht 'de Piepert'. Daar hield dit clubje, de Eyser Voetbal Vereniging genaamd, een groot toernooi, waar liefst 31 clubs op af kwamen.

In mei 1919 was de oprichtingsvergadering, maar pas twee jaar later volgde aansluiting bij de RKLVB. En dat kon pas nadat de naam EVV was vervangen door Zwart-Wit. Immers: in Echt bestond al een EVV.

Het competitiedebuut was succesvol en de club promoveerde twee jaar later opnieuw. In 1926 werd de Overgangsklasse gevormd, waar Zwart-Wit tot de Tweede Wereldoorlog een prominente rol vervulde, echter zonder te kunnen promoveren. Opmerkelijk feit: uit bij Heer 2 braken fans van koploper Zwart-Wit de afrastering af en joegen daarmee de tegenstander van het veld. Aannemer Willem Schwanen, de toenmalige Dirk Scheringa van Eys, trok zelfs zijn pistool.

Het was de tijd dat de koeien voor de wedstrijd van het veld gejaagd moesten worden en dat de ‘douche’ bestond uit een bak koud water.

Er ontstond in de jaren dertig een heuse Eyser derbysfeer: Trintelen, Eyserheide, Elkenrade (Elvo) en Over-Eys (Blauw-Wit) hadden allemaal hun eigen clubs, vol boerenzonen. De beslissingswedstrijd Zwart-Wit 2-Blauw-Wit trok in 1938 duizend toeschouwers!

Historisch is natuurlijk ook de beslissingsduels tussen Zwart-Wit (kampioen 1944) en RKMVC (kampioen 1943). Op 11 juni 1944, vier maanden voor de bevrijding, won Zwart-Wit in een sensationeel duel met 6-4, waarmee de 2-1 uit-nederlaag werd weggewist: het zilveren bestaan werd opgeluisterd met promotie naar de derde klasse KNVB.

Na welgeteld één duel in de derde klasse kwamen de Amerikanen, maar vooral vanwege een radarinstallatie in het Eyserbos, bleef de situatie gespannen. Pas in oktober startte een noodcompetitie, want telefoon en postverkeer waren nog niet hersteld.

In 1951 ging de RKVV zich RKSV Zwart-Wit noemen: er bestond korte tijd een volleybalafdeling met een apart bestuur! Twee jaar later degradeerde Zwart-Wit voor het eerst in zijn bestaan: SV Heerlen was in een beslissingsduel met 4-3 te sterk.

Aan het eind van de jaren vijftig had Zwart-Wit nog maar twee seniorenteams, maar maakte de Eyser club furore bij de jeugd. Trainer Hub Spork leidde de A-jeugd zelfs naar de net opgerichte selectieafdeling, tegen Fortuna’54, Rapid, VVV en MVV.

In 1960 startten Johan Kokkelmans en Jo Philippens met een clubblad, dat liefst elke twee weken verscheen. Na een jaar of tien ging dat ter ziele, om begin jaren negentig via 'Zwart op Wit' te herleven en nooit meer te verdwijnen.

In 1965 verhuisde de club naar de Hoebigerweg om daar in 1973  weer eens te promoveren (na een 3-2 zege tegen Rimburg) en het jaar erop stond de club zelfs op de drempel van de tweede klasse! Bij winst tegen directe concurrent Walram was promotie een feit. Maar voor 1800 toeschouwers in Eys wonnen de Valkenburgse gasten met 0-2.

In 1978 werd de kantine in gebruik genomen, maar uitgerekend dat jaar volgde degradatie na een beslissingsduel in Gulpen tegen Wit-Groen (0-1). Het waren al met al rumoerige tijden, want in 1973 en 1981 beleefde Zwart-Wit gevoelige bestuurscrises over de reiskostenvergoeding van trainer Math Aussems, respectievelijk de uitbreiding van de kantine.

In 1988 moest Zwart-Wit, na 48 jaar de ‘echte’ KNVB verlaten: degradatie naar de toenmalige ‘onderafdeling’, nu vijfde klasse. Drie jaar later volgde promotie naar de vierde klasse en de titel door een 3-0 zege tegen Geertruidse Boys (in Mechelen), met onder meer een goal van de toen nog piepjonge invaller Marco Meijs!

Die promotie leidde meteen tot de oprichting van de supportersclub die Zwart-Wit sinsdien ondersteunt. Twee jaar later leverde een beslissingsduel tegen Willem I in Margraten na 25 jaar weer een plaats in de derde klasse op. Deze keer voor 500 toeschouwers, niet slecht, maar niet meer te verlijken met de tijden dat er op zo’n duel meer dan het dubbele aantal kijkers af zou zijn gekomen.

Voor het eerst dus promotie zonder titel en er volgde meteen degradatie. In 2001 was er een volgend dipje (afdaling naar de vijfde klasse), maar na de direct daaropvolgende  promotie kan het 85-jarig jubileum gevierd worden op het niveau waar Zwart-Wit’19 gemiddeld voor staat: vierde klasse. Ook de andere seniorenteams deden het uitstekend in het voorbije decennium. Het tweede elftal weet zich keer op keer prima staande te houden in de sterke derde klasse van de afdeling Limburg, het derde elftal werd zelfs tweemaal in korte tijd kampioen (1997 en 1999) in de zesde klasse.

De Eyser club maakt momenteel een stabiele indruk: drie seniorenelftallen plus veteranen en 10 (combinatie)jeugdteams. Belangrijk ook: een veelkoppig bestuur en diverse commissies die voor een breed draagvlak in de vereniging zorgen.

NB. Wie nog veel meer détails en anecdotes over de club wil weten, kan er het ruim vijftig (grote) pagina’s dikke boek ‘Zwart-Wits roemruchte historie’ op naslaan. Dit verscheen in 1994  bij het 75-jarig jubileum.